Ніхто паэта не спакусіць
Ні ўлада, грошы ці сябры…
Яго сумленне ў вечнай скрусе,
А запавет - гары, твары…
Ён сам сябе не раз пытаўся,
Што ад яго чакае лёс?
Гаспадаром не называўся,
А што ўзвалілі, тое нёс…
Быць зоркай, верыш, ён не марыў.
Да іх з Зямлі не даляцець.
Любіў і сонейка, і хмары.
І ўдалячынь падчас глядзець…
Як ветрык сціплы, непрыкметны,
У лесе з дубам раўмаўляў.
Ды сэнс ахоўваў запаветны,
Той, што яму сам Божа даў.
Cэнc паэта
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2025
Свидетельство о публикации №125062704123
Свидетельство о публикации №125062704123
Рецензии