Наша багацце

Былі з сябрамі на прыродзе:
Шашлык і ўсё, што разам з ім.
Галлё для вогнішча знаходзіць
Даводзілася нам самім.

І адышоўся недалёка,
Ды толькі бачу:  заблудзіў.
Я біты час хадзіў, галёкаў,
Пакуль зусім не страціў сіл.

Ішоў па лесе “цар прыроды,”
Але  не царскі выгляд меў.
І раптам дзед доўгабароды
Перада мною стаў між дрэў.

- Куды ідзеш ты, чалавеча?
Цябе не ведаю я штосць.
- Я так узрушаны сустрэчай!
У лесе я не часты госць.

Мяне пужае рэха гукам.
На сцежках грэюцца вужы.
То машкара звініць над вухам…
Залазь пад коўдру і ляжы.

Лятаюць перад тварам мухі
І злосна камары гудуць.
Казычуць нос, кусаюць рукі,
Нібыта  ў ступе мак таўкуць.

А пра звяроў няма й гаворкі:
Мядзведзі, рысі  і  ваўкі.
Жыццю майму пагрозы столькі!
Больш,чым у мінулыя вякі.

- Пагроз у горадзе не меней,
Што падпільноўваюць там нас.
Лес дасць прытулак  і сагрэе
І абаоніць у ліхі час.

Так павялося ўжо спрадвеку:
Лес дорыць шчыра, ад  душы
Усё, што трэба чалавеку.
Жыві, здаецца, не тужы.

Збірай грыбы, лушчы арэхі,
Варэнне з ягад  стаў на стол
Дастань з дупла ласунак рэдкі:
Мядок салодкі дзікіх пчол.

- Наш лес – галоўнае багацце,
Яго для ўнукаў зберажы.
Таму што не падараць шчасця
Ні аўтабан, ні этажы.

Сцяжынкі гэтай вось трымайся ,
І хутка выйдзеш да сваіх.
Што чуў, запомніць пастарайся.
Сказаў дзядок і раптам знік.