Ён сьмерцю раптоўнай ускрыў усе вены сістэмы.
Дынамікі вокнаў, расчыненых насьцеж, сьпявалі.
І слухалі людзі не песьні, а лёсы і тэмы,
Якія іх душам спакою ў жыцьці не давалі.
Памёр не паэт, не актор, а памерла эпоха.
Ён здолеў людзей абудзіць, перадаць ім пачуцьці,
Каб з вераю шчырай ішлі мы сумленна да Бога,
Каб голас надзеі і праўды паўсюдна быў чутны.
Шумелі трыбуны, -- узняўся агонь алімпійскі!
На тварах спартсменаў -- чаканне спаборніцтваў хуткіх.
А побач з труною гучаў таямнічы англійскі,
Які на той час у Маскве быў драўляны, не гнуткі.
Сустрэліся разам дзьвюх розных стыхіяў патокі.
Марына! Марына, трымайся! -- даносіўся голас.
А слёзы па твары плылі, нібы вершаў вытокі,
І ў полі Радзімы жытнёвы завязваўся колас.
25.01.2020.
Уладзiмiру Высоцкаму
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125060500167
Свидетельство о публикации №125060500167
Рецензии