Шэрая далеч, і ветры на схіле,
Дзе вольнасць змагалася з цішай тугі.
На вуснах трымціць забытая мова,
А ў сэрцы — крывёю пякуць ланцугі.
Дзе вашы галасы, палеткі і сосны?
Дзе сцежкі, што згінаюць стомлены шлях?
Чаму ў чыстым полі — маўчанне маркотнае?
Чаму крыніцы — са слязамі ў вачах?
Мая зямля, а ці чуюць цябе?
Ці бачаць, як зоры глядзяць у пустэчу?
Ці адчуюць боль твой у дзікай траве,
Што цягнецца ўгору на спадчыну вечную?
Але ўсё ж узнімуцца галасы ў полі,
І сцежкі загучаць пад нагамі зноў.
Мая ты зямля, маўчаць болей не трэба —
Ты будзеш жыць, бо маеш любоў.
Спадчына
© Copyright: Генрих Алексеевич, 2025
Свидетельство о публикации №125060308102
Свидетельство о публикации №125060308102
Рецензии