Знiчкi над вогнiшчам

Мне бракуе
          свежага паветра:
У душЫ
         пануе
                адзінота.
Ты крыляй
     шчаслівым птахам
                з нетраў.
Дай адчуць
         свабоду і пяшчоту.

Мы лунаем,
            абдымаем гукі.
Лес люляе
          спевамі і шэптам.
Мяккіх вуснаў
             трапяткія рухі
Абуджаюць
          радасным імпэтам.

Лугам росным
       па сцяжынцы вузкай,
Рушым запаволена,
                бы танчым.
Мовай роднай,
            наскай,
                беларускай,
Папараці-кветкай
              сэрца лашчым.

Вогнішча чаруе
                языкамі,
Знічкі месяц
             спавівае рогам.
Матылькі
          дзівоснымі лісткамі
Затрымцелі
          ў рэшаце Дажбога.

Позіркам рамонкавым
                няспешна
Да грудзей
       так шчыра прытуляеш.
Лета
      развітальную
                пасмешку
Хочаш затрымаць,
           а як -- не знаеш.


       03.06.2025