Думкі свае я на возеры кратаю:
Рыбу лаўлю, моўчкі вершы пішу.
Возера з востравам, возера з хатаю
Думак маіх калыхае душу.
Ранкам туман над вадою развесісты
Штосьці прашэпча знаёмае мне:
І на душы раптам стане так весела,
Нібы ўсё гэта прыснілася ў сне.
Дзесьці ля чоўна кругамі жыццёвымі
Язь ці шчупак закалыша ваду.
Возера мараў — нібы неба сёмае:
Неба, куду я калісьці прыду.
Возера марау
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125052902250
Свидетельство о публикации №125052902250
Рецензии