Наша зямля нараджае паэтаў.
Нашых паэтаў знішчае сістэма.
Плачуць нябёсы і плача планета --
Лёсу зямлі не раскрытая тэма.
Слова не стала жыццёвай асновай.
Слова не вырасла творам і сказам.
Здраднікі краю не ведаюць словаў,
Што спалучылі з Айчынай нас разам.
Колькі ж яшчэ нам патрэбна цярпення,
Каб абудзіцца, стаць дужым народам?
З лёсам Радзімы звязаны цяпер я --
Мовы Айчыны нясу спелы водар.
Чуеш, народзе! --
Твой лёс не маўчанне.
Ён у паэтавым вершы і слове.
Што ж ты маўчыш, калі рыфмаў гучанне
Ў сэрцы тваім беларускасцю стогне?
Крыкам крычы!
Не маўчы, не здавайся!
Досыць глядзець, як знішчаецца мова.
Слаўных сыноў Беларусі трымайся,
Што шанавалі і песцілі слова.
2022.
Зварот
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125052802247
Свидетельство о публикации №125052802247
Рецензии