Вы думалі -- мяне даўно няма?
Ня праўда ўсё -- паэт заўсёды з Вамі.
Ён рыфмы носіць да свайго млына,
Малоціць іх, каб Вы яго пазналі.
Ці елі Вы паэтаў вольны хлеб?
Там пот Айчыны і нябёсаў слёзы.
Пішу свой верш. Гляджу на тканы плед...
Не ведаю -- я п'яны, ці цвярозы.
Баліць Айчына мне. Ах, як баліць!
Што Вам казаць? --
Вы ж пра яе забылі.
Замест таго, каб мову адбяліць,
Вы на чужой апоўначы завылі.
Даруй, Радзіма, незагойны боль.
Даруй мне ўсё, вясенні мой Гарошкаў!
Я ў творчасці застануся з табой
І пастаю каля Дняпра хоць трошку.
04.05.2023.
Анатолю Сысу, паэту. сябру, аднадумцу
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125052502446
Свидетельство о публикации №125052502446
Рецензии