О, народ! -- ты сляпы, быццам крот.
Ты не станеш ні вольным, ні дужым.
Не прадоўжыш ліцвінскі свой род,
Не пасадзіш у кветніку ружы.
Хіба ж могуць яны расквітнець,
Калі вочы ня здольныя ўбачыць
Тых пялёсткаў цнатлівую медзь,
Што на золку смяюцца і плачуць.
Каб квітнела жыцця хараство,
Красаваліся ў кветніку ружы,
Трэба волі і веры прастор,
Толькі з імі ты скажаш: я -- дужы.
Вера -- мова, а мова -- жыццё.
Гэта сымбаль, што сэрцы яднае.
З ім Радзімы расце пачуццё,
Узлятае надзея над краем.
Сымбаль
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125052401278
Свидетельство о публикации №125052401278
Рецензии