Твой лёс -- той вялікі валун,
Што лёг на зямныя плечы.
Яго нават час не крануў,
Бо дбаў ён заўжды аб вечным.
Уночы, калі цёмны змрок
Запальвае ў небе зоркі,
Ты робіш да іх свой крок,
Збіраеш надзей іголкі.
Яны, нібы промні дзён,
У думках жывуць жаночых.
Нітуюць парваны дзёрн,
Растуць над зямлёй штоночы.
О колькі ж такіх валуноў
На целе тваім, краіна?
Ты з імі жывеш даўно.
Ты імі свой боль гаіла.
Трывала ад катаў здзек,
Расла з валунамі ў полі
І ў вечнай сваёй хадзе
Прасіла найлепшай долі.
Надзея твая ў валунах
Парослых зялёным мохам.
Цябе не крануўся страх --
Ты чыстая перад Богам
Беларусi
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125052401126
Свидетельство о публикации №125052401126
Рецензии