Капа, нібыта капялюш дзіравы,
Глядзіць на боскі свет праз дзірак стос.
Ніхто не здольны залячыць ёй раны --
Утопчуць ногі тое сена ў воз.
Рубель прывяжуць зверху, каб балела,
Каб пра яе ніхто і не ўзгадаў.
Капу, што форму новую займела,
Касар, сягоння за даляр прадаў.
І толькі той, хто цуда тое бачыў,
Змог ацаніць мастацкіх дум сюжэт.
Капа, бы капялюш, ля рэчкі Начы
Стаяла спазаранку ў негліжэ.
01.07.2024.
КАПА
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125052305850
Свидетельство о публикации №125052305850
Рецензии