Старэю я, старэе родны кут,
Ды не старэюць думкі пра Айчыну.
Яна была і вечна будзе тут
Паліць надзей лампаду, ці лучыну.
У полымі тым думка прарасце,
А з думкаю зацепліцца надзея.
Яна на волю выйдзе з чорных сцен
Дзеля народу і свабоды дзеля.
Мы дужыя. Мы маем мовы код
І код зямлі, што нас трымае разам.
З жывою мовай -- Мы -- жывы народ,
А не пустая, бронзавая ваза.
Квітней, мой край! Нясі ў душы спадзеў
І прыдзе свята еднасці з Радзімай.
Галоўнае -- не страціць у хадзе
Духоўны смык і роднай мовы дзіва.
10.07.2024.
КОД
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125052305788
Свидетельство о публикации №125052305788
Рецензии