Я не паэт -- жывы страматаліт,
Які расце і ў вышыню, і ў шыркі.
Свой шлях да Вас я на зямлю праліў.
Ён ззяе ў небе, бы вясёлкі зыкі.
Ніхто не бачыць, што паэт жывы,
Што ён радкі з прыродаю яднае.
Расце страматаліт, а з ім -- і Вы
Пускаеце карэнні ў глебу краю.
Мы п'ём ваду і ў ёй знаходзім сэнс
Таго жыцця, што не спазналі вочы.
Страматаліт -- кампутар: кольцаў прэс.
Ён хоць стары, але заўжды рабочы.
12.07.2024.
Страматалiт
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125052205065
Свидетельство о публикации №125052205065
Рецензии