Зноў чалавек мастак узяў
Дзівосныя на погляд фарбы,
І хутка ён намаляваў
Жыцця свайго чароўна карты.
І колер той як музыка ў такт,
Кладзецца думкай назаўсёды,
Затым знікае, быццам, велічны абстракт,
І ўспамінам сыплецца, як зоры.
На палатне прыгожым мары і надзеі,
І света мімалётныя матывы;
І кожны штрых глыбокія пачуцці і падзеі
Яны бязмежныя, жывыя.
А час імкнецца так бясконца,
І фарбы яркія бывае ўраз знікаюць,
Але ў душы праменні сонца
Зноў зіхацяць, не пакідаюць...
Фарбы...
© Copyright: Лика Ан, 2025
Свидетельство о публикации №125052202709
Свидетельство о публикации №125052202709
Рецензии