Мiж Дзвiной i Дняпром на квiтнеючых ростанях...

Лёзна, месцейка маё ты бядовае,
Гаманкой святыняю новаю
Ты квітнееш, усё ўдоль і ўпоперак,
Угору ідеш семімільнымі крокамі!
Ты -  цішэй ручая, што ў гаі!
Ты лепш песні,  што пяюць салаўі!       В.Гілавейня               

Між Дзвіной і Дняпром
 на квітнеючых ростанях,
Калі свет пачарнеў
 ад страшэннай вайны,
перажыўшы гады,
што знішчальна - няпростыя,
Лёзна ледзьве не зведала
 бездань труны.
Сем з паловаю тысяч - вось зніклыя хаты,
Дзе вялась гаспадарка і побыт квітнеў,
Тры гады тут нямецкія былі салдаты,
Восем тысяч людзей знішчыць вораг паспеў...


Кожны Лёзнінец ведае, што над Машною,
Пахаваны растрэльным агнём на вякі,
У Адаменскім  рве спяць навечна яўрэі
І ніколі не ўбачаць прыгожай ракі.
Запалілі  фашысты, забыўшы пра розум -
Дзвесце вёсак амаль згарэлі тады
А цяпер мы, нашчадкі, як птушачки - проса
Свет радзімых традыцый нясем праз гады.

Як стагодзі назад, тут ўслаўляюць рамёствы,
і  ўплятаючы ніткі, ідзе апавяд,
што працуюць цяпер старадаўнія кросны,
і ніхто не забыты, ні кроку назад!
Закаханыя ў спадчыну,
ды ў асяроддзе,
дзеці чуюць, што Лёзна - дыямент, насамрэч!
І не знікне ніколі ў Беларускім народзе
Смага ведаць Радзіму, ў якой ты жывеш....