Солдат СВО

Перевод стихотворения белорусской поэтессы Людмилы Кебич(Вайкулевич)

Олегу Сорокину

Он к дому так мчался
с постылой войны
к родителям,
что приходили во сны.

Летел он так быстро –
быстрее вдвойне.
Так слухи летят
про войну на войне.

Он сумку собрал,
не писал, не звонил.
И думки о доме
в душе лишь хранил.

Не думал о смерти
в черте фронтовой.
И мчался всем сердцем
в родимый край свой.

Всего-то неделю
осталось служить.
Во встречу он верил,
надеясь на жизнь.

Вот бой под Донецком –
войне будет крах!
Испачкана куртка ,
помою – не страх.

В бинтах голова…
и крови не отмыть.
Солдат СВО
недвижимый лежит.

Как мчался домой он
во сне, на яву,
Но к маме с отцом
возвратился в гробу.

Салдат СВА
Алегу Сарокіну

Ён імчаўся дахаты
З ненавіснай вайны,
Да матулі і таты,
Што прыходзілі ў сны.

Ён імчаўся так хутка,
Як ніколі раней.
Так ляцяць толькі чуткі
Пра вайну на вайне.

Рэчы скідваў у сумку,
Не званіў, не пісаў,
Пра вяртанне, у думках,
Кожны дзень завісаў.

Ён не думаў аб смерці
На мяжы франтавой.
Ён імчаўся ўсім сэрцам
У радзімы край свой.

Усяго толькі тыдзень,
І закончыць кантракт.
Час сустрэчы надыдзе –
Шчыра верыў юнак.

Заўтра бой пад Данецкам,
І вайне будзе крах!
Трохі куртку запэцкаў –
Дык памыю, не страх.

Але кроў не адмыеш,
У бінтах галава,
І цябе не паднімеш,
Наш салдат СВА…

Як імчаў ён дахаты
І наяве, і ў сне!
Да матулі і таты
Ён вярнуўся ў труне.