Жабрак

"Няма ўладароў між чалавекаў," -
Казаў жабрак, і мусіць ён кумекаў
Недаравальна правільна і смела,
Бо і прырода за вакном нямела,
Дзічэлі людзі на ўсіх шляхах,
Другая сіла набірала мах
І драбязіла трапяткія душы,
Тугую ісціну віла на вушы,
На сэрца ўтыкала карані,
Якія не адолееш ані...

Спасціг жабрак асноўнае на свеце:
Усё мінае, хоць цвіце ў леце!
Так, чарада за чарадой, людзі.
Надыдзе час, і свет іх абязлюдзіць.
Сатрэцца - гожа? - імя, услед - гады
І толькі ліст закружыць залаты
Па-над зямлёй, пахілымі крыжамі,
Што мусяць сведчыць прад вякамі
Пра чалавецтва зброі і вайны,
Нянавісці далёкай даўніны...

І азіраўся па баках жабрак.
Спяшаліся паўсюль. Як стужка, мак
Знікаў за паласой высотных дрэў.
Ужо ліхтар свінцовы адгарэў.
У пунях мыкалі кароўкі і бычкі.
Зацмокалі ў карытах парсючкі.
І горад бетаваны скрыгатаў,
Быў гар над камінамі: узлятаў.
Але, як горад абыходзіць вёску,
Не цяміў свет - жабрачага - унёску...