Старая хата ля прысад
Жыве ўспамінамі вясны
З якой квітнеў вішнёвы сад,
Што размаўляў з зямлёю ўслых.
У той вясне -- і ты і я
Круцілі часу калаўрот.
Наш дом -- вялікая сям'я.
Цяпер -- усё наадварот.
Здаецца мне -- той час застыў
Тваёю ўсмешкаю ў вакне.
Стаў дом прыветлівы -- пустым.
Ніхто свой блін не абмакне
Ў мачанку з салам, кілбасой,
Цыбуляй, што давала смак...
На сцежцы дзён -- трава з расой,
Ды адзінокіх думаў мак.
Парос быльнёгам агарод.
Святло спадзеву страціў сад.
Зямля забыла мовы код.
Яна не кліча нас назад.
Успамiн
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125051701824
Свидетельство о публикации №125051701824
Рецензии