поэма о сострадании и гостеприимстве

знаёмы сказаў, што я жыву ў цэнтры Мордара,
у яго вочы бліскавыя васільковая
і мае – зялёные шалёныя.
эх будни босяцкие, выходные холостяцкие!


за металл гибнут большие боссы,
капитал свой желая приумножить.
в это время я рыгаю шавермой,
которую в «Мастер Кебабе» затестил.

мова нанова, калі ўжо дажме,
мне так хрэнова, дышу ледзь-ледзь.
гарбату бы смагчыць, футбік глядзець.
эх будни босяцкие, выходные холостяцкие!


время тумаков – тумачи,
время сволочей – ноги волочи,
в тряпочку упряжечку,
уздечку через речку,
мостиком наречие наехало,
волосы летят, свистит соловей,

мир наш – холст идей.

тут быў кіраўнік по прозвішчу Чорны.
барода да полу няскончына,
гандляваў прыбыццём чорных
і рэдказямельных металаў.
спрабаваў ЗАО, нарушнікі - і ў СИЗО.
аднаму заводзік, другому агародзік.
эх будни босяцкие, выходные холостяцкие!

будни мои босяцкие,
шелка павло-посадские,
алмазы Якутии, степи Калмыкии,
горы алтайские, сопки восточные,
вечная мерзлота,
а Сахалин не ваш.

Найвышэйшая кропка Беларусі – гара Дзяржынская – 345 метраў.

хлопцы, сядзім павольна, не адсвечваем,
нам бараніцца толькі па балотах.

ой багна гаючая, сэрца кіпучае,
хвалі толькі паветра.
ельнік, чарніка, дурань замежны,
ад камяней залежны.
добра ты, дзядзька, хадзі ўжо да хаты.
вочы твае шалёныя меня вязалі,
зялёнае полымя, зоркі каскадам.
заапальваюць вогнішча пальцы запальнічкай,
ноч пачынаецца,
мы ажываем.


---
8 октября 2024