Памолiмся

Стаяў перада мною ветэран,
                стаяў на мылiцах,
Нага яго дзесь пачывала ў чыстым полi.
Ад слёз перад вычымi плыў туман,
                нёс цiск патылiцы.
У горле пёк агнём камяк вялiкi солi.

Дрыжачым голасам пачаў расказ
                пра цемру i агонь.
Часы, калi паiлi наваколле смрадам.
Ды толькi словы рэчкай слёз ураз
                пранеслiся, як стогн…
Глыбокi ўсхлiп, бы грукатала кананада.

Палала вогнiшча  ў яго вачах,
                i вiўся шызы дым.
Калоны баявыя, крыкi: "штурм", "наперад".
Плыў са слязою застарэлы страх,
                з малiтвай аб адным:
Не дапусцiць, каб зноў радзiлася хiмера.

З вачымi  мокрымi сказаў: «Прабач,
                забыцца цяжка мне,
Не дапамог, без сачынення, будзеш з двойкай,
Зламаў маю душу лiхi палач,
                аддаў ключы зiме».
Па сэрцу словы пулямётнаю абоймай.

Патрэбна мне прасiць, крычаць даруй,
                што разбудзiла боль.
Яе бесцырымонна скаланула ў сэрцы.
У мiрны час, засеяная рунь,
                ўзрыхлiлася ад слоў,
Каб здрыгануць яго душу парадам смерцi.

Малю, змагчы дажыць да тых часiн,
                дажыць да дня журбы.
Без феерверкаў, без фанфар, ў руках са свечкай.
Адзiным паскам звяжа успамiн
                той жудаснай вайны,
Памолiмся, каб Бог павёў сваёю сцежкай.