Вязень

Даўно гэта было. А ўспамін
    Кранае курганы дзён, хвілін, -
         Ля вушэй стракатае крыло! -
І я зноў ажываю; і цяпло
    Сядае на прыснежаную скронь...
         Хачу шугаюць!.. Начы агонь,
Бы цяжар, не адышоў. Цемры гадоў,
    Лунае казка - вежа гарадоў.
         Але падман не прыме маё сэрца.
Згледзіць - душа: промні хараства?
    На лузе, дзе новая трава,
         Ім таксама, знікнуць давядзецца...
Як мусіў вобраз мой найдарагі.
    Што ё? Сусвет. Мятуць шпарчэй снягі,
         Нямеюць. Халады - палеткі, гоні.
І прывідамі путаныя коні.
    Няма вясла, - няма нідзе яе!!!
         І мне дазнання волі не стае.
Адсунулася свята назаўжды.
    І я б жадаў глыток жывой вады.
         Акраец - чзрствы - маладога хлеба
Старонкі незасеянага неба.
    Каб толькі бачыць мілае: сляды...
         Спрэс летуценні!.. магіі - хвароба:
"Пакліч жыццё далечыні - аздоба!"
    І я, дзіця, не з ганьбы - перальюся.
         Дзеля кахання - цнотай адаб'бся,