Люстэрка успамiнау

Хельга сядзела за сталом i успамiнала свайго каханка. Сёння ў гэты дзень яны сустрэліся. Як неатлумленная сядзела яна. У вазе стаялi, кветкi, на кухне сцялiлася роўным подыхам цiшыня. Як быццам яна глядзела ў люстэрка i бачыла шэраг сцэн, у якiх яна была першай, але с працягам часу другараднай асобай.  Лёгкая посьмiшка каханага, яе чорныя кудзерчатыя валасы, на ланцужку крыжык на яго целе, ёй хацелася зноўку сказаць гэта я, твая Хельга, абручаная з табой. Да мабыць i вяселле ў яе было невялiчкiм, яны, мацi, ды хросны. Нагатавалi, пасядзелі крыху. Але ж цяпер Хельга была без яго як бяз рук, але ж намагалася часам, што небудзь рабiць па хаце, што раней не магла рабiць.мужчынскага
   Хельга не заўважыла як прыйшла  Галiна Брачыславаўна, i запалiла газ пад патэльняй.  Скрыпнула маснiчына. Хельга не жадаючы адцягла свой погляд ад люстэрка уявы.
  - Мацi вы паснедаць хацiце. -
-Не крышачку перакусіць, ты ж ведаеш я ўжо шмат не ем. Галiна Брачыславаўна была як Та пасохлая вярбiна, не такая танклявая, але ж скура, пасохла ад часу.
-Я больш супакоiлась за цябе.  Бо як звычайна ты рухаешся па покоi, i заўсёды, а зараз стала такая цiшыня, што я не вытрымала. -  можа я быць лезу не ў сваю справу, але можа трэба знайсці каго, я старая табе можа быць няма настрою, гэта малому з старым часам весела, а табе што.
-Матулечка, а каханне.
-А ты думай не пра каханне, а пра дзiцяцi...
  Хельга зноў Хацела схавацца ў тыя часы, Дзе яны былi разам, ёй ужо не патрэбен анiхто, ёй немагчыма было адчуць тыя ж самыя пачуццi нанова.  Яна анiчога не адказала мацi. Потом сказала без адцення пачуццяў на твару.
-Мацi давай я пахваляюся за цябе i наллю табе гарбаты. I хутка Думкi маi адыдуць.