Надары мяне жывым позіркам
Захапі агнём, раптоўным полымем,
Пранікнёным люстэркавым возерам,
Затаіўшы дыханне нявольна так…
Заспяваюць птушкі, і водарам
Абдадуць нашы твары ўсмешкамі,
Адчуваем: пад напружаным подыхам
Станавіцца можам мы грэшнымі…
Размаўляюць вочы і вусны прагна,
Не спыніць цябе гэтым вечарам,
Ручаёк па сэрцы цячэ, а не багна,
Растапіў ты душу, і я пазначана.
Калі-небудзь успомніш гутарку,
Узляталі, як матылькі, над намі,
Прыдумлялі мы новую рубрыку
Закаханым, што душу краналі.
Дастаткова глядзець у вочы,
Напаўняцца энергіяй моцнаю,
Адзіноту развейваць хочацца
Пад класічную музыку Моцарта.
Не пакуты зойдуць, а сонейка
Выглядае у душы так сціпла,
Пачакаю ўздыму і водблеску –
Спадзяюся, не моцна я ўліпла…
Пад музыку Моцарта
© Copyright: Левчук Светлана Михайловна, 2025
Свидетельство о публикации №125042701973
Свидетельство о публикации №125042701973
Рецензии