Гаманіла рэчка з полем:
"А чаму ж такая доля?
Брудам людзі пагражаюць,
А ў ва мне вада святая!
Я імкнуся быць карыснай:
Дык напіцеся прачыстай,
Станьце крышачку мацнее...
Сонца ў небе ружавее,
Дарыць вам цяпло, палёгку,
Дык чаму ж Вы так далёка?
Апранулі сэрцы ў льдзіны,
Зашчапілі ўсе хаціны
І няма вам прасвятлення -
Жорсткасць толькі ды ганенні.
Бы дзіця, ад болю плачу:
Лёс гаротны ды сабачы".
Адказала з ветрам поле:
"Не шукай ты лепшай долі,
Тут твая краіна, люба,
Не стагні, мая галуба!
Прыйдзе час - і будзе добра,
Разам здужаем хваробу
Ды прачнемся ад напасці -
Рэха ўжо гукае шчасце!"
***
© Copyright: Алёна Халев, 2025
Свидетельство о публикации №125041502596
Свидетельство о публикации №125041502596
Рецензии