Маргарета Васалис Время
Стих составлен мной.
Однажды вот мне что приснилось:
будто жизнь камня — все тянулось.
Мне было страшно: всколыхнулось,
что было тихим, покосилось.
Деревьев вырасти скорей
видала дикие я рвенья,
и их скрипучий голос пенья
я слышала; года временья
летели, и все их цветенья
менялись... Также зыбь морей
я видела: то надувались
они, то вскоре уменьшались.
День с ночью были коротки:
мерцали, словно огоньки.
Искусность речи и тоска
у тех есть даже, кто обычно,
как кажется, живёт статично,
у них есть натиск и борьба...
И как теперь мне то забыть,
что я в былые времена
не знала это? Как мне быть?
05.04.2025
Margaretha Vasalis "Tijd"
Ik droomde, dat ik langzaam leefde...
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen...
Ik zag de tremor van de zee,
zijn zwellen en weer haastig slinken,
zoals een grote keel kan drinken.
En dag en nacht van korte duur
vlammen en doven: flakkrend vuur.
— De wanhoop en welsprekendheid
in de gebaren van de dingen,
die anders star zijn, en hun dringen,
hun ademloze, wrede strijd...
Hoe kon ik dat niet eerder weten,
niet beter zien in vroeger tijd?
Hoe moet ik het weer ooit vergeten?
1940
Изображение: https://pin.it/9R1X3fHbR
Свидетельство о публикации №125040507480