Анама

Аналы козы — куйрыклы деп, айтылган.
Анам мынан байрам эди аьр куьним.
Анам эди энъ де суьйген куьезим.
Кысым мага яздай эди.

— Ушадылар ак мамыклар авада,
Дединъ бизге кар дуныясын суьйдирип.
Кар — берекет, деп уьйреттинъ баладан.
Еримизди гуьл кийиз мен яйнатып.

Эсимизде нур ойнаган шырайынъ.
Сени мен аьр куьнимиз ток эди.
Сени мен тынышлы эди яным
Берекетинъ толы эм номай эди.

Сыпырамыз туьрли аска толы эди,
Уйкысыз оьткен туьнлеринъде коьп эди,
Кешелерде тынышына ятпадынъ.
Бизге бир куьн каты соьзинъ айтпадынъ.

Ызалы куьнлер тувдыргамыз, эсимде,
Шуьшли болган шакларымыз коьп болган.
Алтын меним балаларым, деп бизди
Басымыздан сыйпаганынъ мол болган.

Алтавымызды тувра йолга сен салдынъ,
Акладылар балаларынъ сенимди.
Яшав, анам, бос кетпеди, анъладынъ.
Ятар эдик авырмаган еринъде.

«Бес камышы — берекет», деп айтканынъ.
Болды буьгуьн бизим яшав мардамыз.
Берк ыслаймыз биз яшавдынъ арканын,
Бек разымыз сага, бизим анамыз!

2019 йыл.