Як цябе я люблю нявесту,
Мне, напэўна, не зразумець самому,
Твае вочы амаль што бездань,
Зацягнулі ў любоўную кому.
У твае валасы кучаравыя,
Мае рукі пазакапаліся,
Эндарфіны такія жвавыя,
У маю галаву паўтыкаліся.
Паўтыкаліся, цягнуць да жыццёвай рэчкі,
Там дзе хвалі не вельмі спакойныя,
Каб плылі папярок і глядзелі на спрэчкі,
Не зразумець нам шчасця, не ведаючы адстойнага.
Шчасце, кажуць, з паклонам ідзе
да цішыні,
Але не забудзьцесь за гэтым наказам,
Каб дабіцца ў каханні той вышыні,
Лепей уважлівым быць не да сваіх,
А да чужых выкрутасаў.
О любви на белорусском
© Copyright: Приходов Сергей, 2025
Свидетельство о публикации №125040302595
Свидетельство о публикации №125040302595
Рецензии