Райнiс груката дзверы

Райнiс грукатаў ў дзверы ў Глебчыкава дома. Мабыць доўга не адчынялі. Толькi сабака Цiшак бегаў ля Райнiса вых ног але не брахаў, але як бы чакаў таксама Глебчыка. Той быў занадта высокi i таму, нагнуўся I прысеў на кукiшкi I памацаў па галаве  сабачку. Што ты "так сама як я чакаеш гаспадара". Ён паглядзеў у вочы гэтага сабака: Як быццам доля i нядоля склалася ў яго вачах, шчанюк пазiраў сiратлiвымi вачамi, мабыць наадэкалоненая рука i пах парфюму спадабаўся сабаку.Райнiс узяў нейкую палку, якая знаходзілася дзе - нiдзе I пачаў гуляць. Сабака  завiзгаў ад радасці. Раптам з'явілася святло ў хаце, мабыць Глебчык пазнаў голас Цiшака.
    Алесь захвацiў ежы. I Калi падыйшоў да калiткi, убачыў Райнiса высокага, статнага. Спытаў "Чаго ён прыйшоў".
Райнiс адказаў нiбыто гумарам, жартам "Не хачу пакiдаць цябе ў адзiноце".
А, хто сказаў, што я адзiнокi. Я адпачываю пасля працы. А я думаў, што ты пайшоў да каго-небудзь.  Паклаўшы руку на плячо.
-А да каго мне  iсцi я па начах не блукаю, як ты, не шукаю праўды.
-Яшчэ не ноч, вечар.
-Ну I што, дык заўтра на працу.
-Бачыш ты ўсё размеркаваў. А я вось для цябе знайшоў свабодную хвiлiну.
Глебчык быў  заспаны. Выразна толькi глядзелі ўсё ж тыя блакітныя вочы. 
-Ну, што ты заходзь, раз прыйшоў.
Было ўжо авосьмай. У галоўным пакоi дзе спаў Глебчык, быў незасланы ложак. Глебчык сказаў можна я прылягу. - Ты зноў за сваi дурыкi, ну дык што тут разам паглядзім тэлевізар, стаў гарбату.
-Во нiчога сабе-я яшчэ спытаць у цябе нiчога не паспеў, а ты ўжо гаворыш стаў гарбату, я да цябе так не прыхожу.
-У чым праблемы, прыходзь да мяне, мая жонка будзе мабыць рада, калi ты будзеш у нас.
 - Чорт цябе прыбяры.-пачау злавацца Глебчык, што было мабыць рэдкасцю.
Можа табе яшчэ прынесцi, што небудзь.
-Калi у цябе няма салодкага, то ў мяне ёсць цукеркi, некалькi штук.