Глыток паветры

Пасля цеплынi пайшоў дождж. I даў перадыху. Хельга адчувала як бiлi кроплi ў вакно, дзесьцi шумела дарога, машыны здавалася мiтусiлiся. Райнiс заварыў гарбаты i адчуваў як наступае час палягчэння, здавалася у iм ўсё сцiхла. Як бы насычалася дажджом i свежасцю.  Гэта быў як цёмны калiдор ў якiм анiчога няма. Адкінуў галаву на крэсле,пасля глытка, заплюшчыў вочы, можа пасля таго як завяду дачку, паеду да Глебчыка, паразмаўляць троху.    I усе ж яго вочы пачалi смылець. А дождж i шэрасць дадала загадковасцi. Паветра ў памяшканні як бы то падзялілася на рысы, рэчаiснасць нiбыто дваiлася i Хельга, зацягвала час каб не апынуцца з Райнiсам.  Яна як была спустошана надвор'ем, дажджом рухалася яна марудна, а сама збялела. Заплюшчыўшы вочы Райнic адчуваў кожны рух Хельгi, якi мабыць узнiмаў пылкасць ягонай душы, але мабыць гэтая вочы трымалі заплюшчанае святло. 
   Потым гартаў старонкi папер.
 Хельга пераключылася на думкi пра мацi, i дзiцяцi трэба было ўзяць што-небудзь да вячэры, яна пачала збірацца. Райнiс пiў гарбату I адначасова чыркаў ў дакумантах, нешта вырашаючы з прыстрасцю. Здавалася зараз ажно зафыркае ад вагомасцi.
    Хельга пераапранулася зняла с  сваёй стромкай фiгуры халат, адзела шэрага колеру блузу, зайшла цiха не зазіраючы ў душу, развіталася з Райнiсам, не даваючы анiякiх эмацыйных подступаў, якiя маглi даць надзею на жывасць.
  А за дзвярмы гэтага будынка ўздыхнула лягчэй. Было свяжо, на клумбах як бы па новаму зачырванелi кветкi. Яна адчула сабе зноўку самавiтай асобай. Ганарлiўка казаў Райнiс, дык што ж ганарлiўка, дык што ты ж наогул ажанаты.
     Нi кроплi сумнення ў гэтым не адчувала Хельга. Паветра зазвінела яе кудзерчатамi валасамі. Як жа добра ўздыхнуць, i адпачыць ад шаблонаў.