Пранькнёная

Стаяла спякота Хельга выбралася прагуляцца i зайсцi ў Царкву. У памяшканні стаяла цiшыня, яна купiла свечкi. Зразумела, што некалькi гадоў назад яна не хадзiла ў цэркву, але заўдзякi цi можна так сказаць, яна пачала хадзiць сюды. Бо i каханы часам снiўся  i нешта гаворыў, а душа трызнiла, не знаючы пяшчоты часу, бо час здаваўся  сыпкi як пясок. Яна таксама хацела спакою, насцярожана вочы сачылi за гэтым жыццём. У яе была чорная хустка з чорная блузай, яна пазiрала увверх да святых, i як пытала на што,а у  гэтым яшчэ тясячу пытанняў. Далей сабралася і пайшла неаглядваючыся. А за спiной яшчэ гарэла свяча.
Як бы нешта ёй гаварыла слухай, слухай, як ззяла сонца, як гудзелi кузуркi, як шапаталi лiсты, як блiшчэлi кроплi на павуцiнне, як махалi крыламi птушкi.
   Раптам прыйшла да дому, крыху заплаканая, не разумеючы пачынаць новае жыццё цi не. Бо здавалася як бы нешта ў ёй скончылася, але не хацела iсцi на новый зварот лесвіцы.
  Сядзела за сталом. Кранула танклявымi пальцамi яблык. Але не стала кранаць вуснамi. Успатнела чорныя танклявы валоссi прылiплi да iлба i да грудзей.
    Наступiў паблажлiвы вечар. Больш цiхi, больш лагодны, больш свежы, рукi Хельгi страцiлi лiпкасць i цяжкасць, было лягчэй. Заспакойваючыся калыхаліся фiранкi.

З дадаткам



Стаяла спякота Хельга выбралася прагуляцца i зайсцi ў Царкву. У памяшканні стаяла цiшыня, яна купiла свечкi. Зразумела, што некалькi гадоў назад яна не хадзiла ў цэркву, але заўдзякi цi можна так сказаць, яна пачала хадзiць сюды. Бо i каханы часам снiўся  i нешта гаворыў, а душа трызнiла, не знаючы пяшчоты часу, бо час здаваўся  сыпкi як пясок. Яна таксама хацела спакою, насцярожана вочы сачылi за гэтым жыццём. У яе была чорная хустка з чорная блузай, яна пазiрала увверх да святах, i як пытала на што,а у  гэтым яшчэ тясячу пытанняў. Далей сабралася і пайшла неаглядваючыся. А за спiной яшчэ гарэла свяча.
Як бы нешта ёй гаварыла слухай, слухай, як ззяла сонца, як гудзелi кузуркi, як шапаталi лiсты, як блiшчэлi кроплi на павуцiнне, як махалi крыламi птушкi.
   Раптам прыйшла да дому, крыху заплаканая, не разумеючы пачынаць новае жыццё цi не. Бо здавалася як бы нешта ў ёй скончылася, але не хацела iсцi на новый зварот лесвіцы.
  Сядзела за сталом. Кранула танклявымi пальцамi яблык. Але не стала кранаць вуснамi. Успатнела чорныя танклявы валоссi прылiплi да iлба i да грудзей.
Яна лягла... як бы холад прабраў яе,  быццам халодныя кроплi пашлi па ёй,
было млосна, але крыху i прыемна, нейкая змерцвянелая валога.
    Наступiў паблажлiвы вечар. Больш цiхi, больш лагодны, больш свежы, рукi Хельгi страцiлi лiпкасць i цяжкасць, было лягчэй. Заспакойваючыся калыхаліся фiранкi.