(Маёй гістарычнай Радзіме, якую ізноў
гвалтуюць нашчадкі чорных псоў і гітлераўцаў-- НАТАўцы)
Як у тэўтонскія часы
Пад прыгнётам немцаў стогне
Старажытная Літва.
Бераг Белы топчуць псы,
Ад ганьбы раве дрыгва.
Толькі дрэвы спяць ля мора,
У дубе дрэмле партызан.
Колькі слез з нядолі гора?
Хто раскрые нам падман?
Хто ў цішы Палангі куршскай
Пракрычыць, як Чарадзей?
Хто для ўсіх, на мове людскай
Растлумачыць сэнс падзей?
Ля Тышкевіча палаца
Раптам чую нейкі гром...
Што за цуд ці блазны трасцы?
Неба чыстае, як днём.
Надвячорак апусціўся,
Лёг, як рысь на паляванні.
Шар агню замітусіўся,
Быў катом у кут загнаны.
Чую я ў цемры стрэлы!
Грукат, гвалт! Ці сніцца мне?
Не! То крыкі даляцелі:
Падняпроўе ў агне!
Гэта – кропка. Крок апошні.
Я бяру з кургану меч
Ды іду ў прытон раскошы –
Голавы тэўтонцам сеч!
Меч
© Copyright: Олег Сокрот, 2025
Свидетельство о публикации №125012800789
Свидетельство о публикации №125012800789
Рецензии