Я закахалася ўжо не ў першы раз,
Ды й зноў каханне адзавецца ціхім болем...
Я нездарма нікому не крычу пра "нас",
Бо ведаю, што й гэта не адолею...
Быць можа, гэта ёсць і не каханне,
Быць можа, мімалётная любоў...
Так моцна хочацца хадзіць мне на спатканні,
Цябе хачу ўбачыць, зноў і зноў...
Але, прабач жа мне ўсе тыя песні,
Якія табе сведчу кожны Божы дзень.
І думкі ўсе, і радасныя весці,
Што трэба мне трымаць у сябе, як цень.
Я закахалася ў твой позірк і ва ўсмешку.
Нібы заўсёды буду памятаць цябе.
І, не знайшоўшы ў сэрца тваё сцежку,
Храніць цябе у сваім належыць мне.
13.01.2025
***
© Copyright: Полина Шпырко, 2025
Свидетельство о публикации №125011400159
Свидетельство о публикации №125011400159
Рецензии