Яна – адзінае каханне,
Што пяты год унутры жыве,
І аддаецца болем у ране,
Нязбытнай марай у галаве.
І імя ў сэрцы назаўсёды:
Вікторыя – каханая мая;
І пачуцці ідуць усюды,
Куды бы лёс не завяла.
Але узаемнасці няма,
Каб не рабіў, усё бескарысна;
Але мацней любоў мая,
Што ў сэрцы так і не панікла.
І толькі новы верш складаю пра яе,
Напоўнены каханнем чыстым,
Тым, што напомніць мне
Абрыс і вобраз самы мілы.
Вiкторыя
© Copyright: Дмитрий Суворин, 2024
Свидетельство о публикации №124122907560
Свидетельство о публикации №124122907560
Рецензии