Празрысты сум

ПРАЗРЫСТЫ СУМ
леанід ПРАНЧАК

Снягоў сляпучых замець
Сыпне ў акно вясне.
...А ты выходзіш замуж,
Нібыта помсціш мне.

Жыць у цяпле і згодзе
І ў ласцы да таго ж.
Галоўнае – выходзіш.
І дробязь – за каго...

Мне крыўдна бачыць гэта.
Ды што магу зрабіць?
Такі ўжо лёс паэта:
Здалёк цябе любіць.

За што, чаму, навошта...
Пытаўся я не раз.
І тэлефон і пошта
Маўчалі мне ў адказ.

Была вясна студзёнай.
Дрыжэў царкоўны звон.
Туга была зялёнай
І кіслай, як лімон.

Сарваў скразняк твой вэлюм
І па двары панёс...
Павер, шкада і вельмі.
Шкада, але не лёс.

...Бядовае замужжа.
Няскладнае жыццё...
Хацелася і дужа
Табе змяніць усё.

Ні слова, ні паўслова
Не мовіў наўздагон.
Ты ж не мая палова,
Ты ж толькі дзіўны сон.

Мінула столькі летаў.
Ды помню той мароз...
Склаў песень і санетаў
Табе я цэлы воз.

Распальваю, бывае,
Я вершамі камін.
І ў полымі згарае
Мой боль і прыпамін.

Дождж барабаніць дробна,
І наганяе сум.
Шчымліва і нядобра
Ад тых нязменных дум.

Занудны дождж імглісты...
Няўлоўны твой парфум...
І сум такі празрысты,
Нібыта ён не сум.

Таплю я мроі-страсці
У вершах і віне...
Ты выйшла замуж!
Шчасце,
Што хоць не за мяне.

02.02.2022