Iсцi суполкаю сцяжынкай разам,
Кахаць, дарыць павагу i цяпло.
У смагу напаiць духоўным квасам,
Ды размаўляць душой – не нiзкай слоў.
Але не значыць пра сябе забыцца,
Злучыць, а не акiнуць родны шлях,
Стачыць, з`яднаць агульнаю крынiцай,
А не сушыць сваю па ручайках.
Згубiць напрамак асабiсты, сцежку, –
Павагу страцiць, з ветрам растрапаць,
Стаць ценем, растварыцца, марай цешыць,
Рабом сябе адчуць, хаваць свой плач…
Час згублены прайcцi выпрабаваннi,
Наканаваныя душы з нябёс.
Ручай жыццёвы наш абмежаваны,
Чужое жыцце блытае нам лёс.
Жыццёвы час абмежаваны
© Copyright: Мария Мучинская, 2024
Свидетельство о публикации №124011503762
Свидетельство о публикации №124011503762
Рецензии