На кляновай далонi дажджы...

На кляновай далоні дажджы,
І мае разам мокнуць далоні...
Летні грай адспяваў, збег, аджыў:
Хочаш кроч, хочаш стой, ці бяжы –
Вынік будзе адзін: не дагоніш...

Мы далонню з дажджом у далонь,
З ім будуем масты ў паднябессе.
Лістапада бурштын і агонь,
Б'ецца жылкай гарачай у скронь,
Колам дождж абаронным акрэсліць,

Ігнаруючы  мой парасон,
Дакранецца ласкава да твару
Срэбрам мокрым сваіх валасоў,
Не пачуе ніхто галасоў,
Як шапне, што прыемна на пару...

І вялікасць яго, Вышні свет,
І твар светлы таго ў кроплі кожнай,
Хто і ў словах, і нотаў сяйве,
У жыцці – хвіляй кожнай і век –
Зваў любоўю любіць як Ты, Божа.

10.11.2023   Ядвіга Доўнар-Кур'яновіч


Рецензии
Какая чудесная пара - ты и дождь...Какое свежее дыхание у этого стихотворения, сколько нерастраченной женской нежности...
"Игнорируя мой зонтик,
Прикоснись к моему лицу нежно,
Намочи волосы серебром..."
Беззвучно, но так приятно обоим)

Спасибо, Ядвиженька! Такое милое и мелодичное стихотворение) ✋🌹

Ольга Заря 2   21.11.2023 11:15     Заявить о нарушении
Рада твоему прочтению, родная душа.
Это тебе спасибо за поддержку!!!

Ядвига Довнар   21.11.2023 16:23   Заявить о нарушении
На это произведение написаны 4 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.