Венок сонетов. 1, 2, 3, 4, 5, 6

 \1/
 
Апошіх дзён шчымлівая любоў!..
На зайздрасць люду, выцвіламу свету;
Яна, як сонца, ззяе і санету, -
Спашле ад шчасця дыяменты слоў!
Праз пыл успыхне, сівізну вякоў,
Зноў развярэдзіць боскую планету,
Прасцягі наталіць сухому лету,
Па восені - вярнуць цеплынь радкоў;

Раструшчыць лёд на снежаньскім улонні,
І на Палессі і на Прынямонні,
Дзе ўмярцвелыя лугі;

Вясной пральецца ветла ў далоні, -
Зашапацяць сады, бары, гоні,
І - дух пазбавіцца сваёй тугі.



 \2/
 
І дух пазбавіцца сваё тугі.
Цяпер азнаў каштоўнасці пакуты...
Спакус бурыўся шал, дзе путы-груды. -
Так - у палон не аддаваў нагі.
Здалёк гукалі чужыя берагі.
Былі распустай прывіды; атруты,
Рэй пазначаў: прыйдзе не абуты...
(Лепш падарунак згубіць дарагі),

А падбярэ гуллівы, тлумны бруд,
Альбо на цвердзі камяністых руд
Хай разлятаюцца аскепкамі лугі.

У чарадзействе выбітных прыблуд
Мяне не прышчапіў рабоў прысуд,
Бо Госпад падказаў, кім ёсць "багі"!



 \3/
 
Бо Госпад падказаў, кім ёсць "багі".
І што пільнуе, каб трыножыць крок,
Скуль вынікае пастка, ты, сілок,
Наколькі той ці іншы да вагі...
Каго пакласці проста на стагі -
Сам дасканала ведае Цмок.
Але марудзіць, важыцца знарок.
Ён! першы будзе - толькі не другі!..

Ужо знікае даўні плёсік слёз.
І на вадзе зярнё пад назвай "Лёс".
Няма нідзе ні выспы ні дубоў...

І я мой шлях ярчэй - узнёс! пранёс!
У хвалях зыркаў на жыццё нябёс. -
Шукаў ад болю - белых галубоў.



\4/

Шукаў ад болю белых галубоў, -
Таемных птушак Бога, Казання.
З вачэй сышло засмелае Каханне -
І адкрыццё, што абуджае кроў,
Не лістотнік нягеглы між двароў...
Ліст - трапеча! - як выпрабаванне.
Нямець? курэць? - ушчэнт дазнанне?
Вар'яцтва! роспачнасць вятроў!

І - забыццё. Нібы чакаў праклён.
Завей сцюдзёных мармуровы плён.
Прорва, - раптам аглушальны роў

Таго, хто сіні зненавідзіў лён;
Праз пырск ссякаў салодкі гнуткі клён;
Рабіў - сваё: вяршыў і быў без слоў...



\5/

Рабіў сваё! Вяршыў! І быў без слоў!
"У гэтым ё закон, усе прарокі".
Так на адказ грыміць выток глыбокі.
І ветрык - вянец чужых галоў...
Я шанаваў, чакаў адно буслоў.
О! выбачайце, родныя затокі,
За Край Любовi спрадвечны, далёкі -
Ён заўжды ў існасці высноў!..

Ружы. Уладараць. Джаліць асот.
Дых напоўніцу: варажбіт-чарот. -
Нешта ўнікае, выйдзе да чаргі...

Дзе глыбіні неруш, лесу плот?
Райскіх ступак - завоблачных шчадрот -
Агмень кіруе, праз пыл смугі.



\6/

Агмень кіруе, праз пыл смугі,
Бы адракаўся вас, словы бяроз,
І люстраванне: бізуновых лоз...
Я не вітаў гарадской лузгі!
І прамністы край, і вы, снягі, -
Яскравае змеціць краіну рос,
За пустацелы і сыпучы стос,
З'яўленне красак казачнай дугі!..

Во хлеб, дзея, адмысловы зрух.
Адсюль бярэцца ўсялякі рух.
Хоць, хто прагледзіць на мільгі?

Хвалюе казкай шыба - мух, - лятух.
Крылом сохлых сноў паміж задух.
Задух, што спяць на хмызняку тайгі.

(урывак)