Sonnet. 6 сонетов Венка сонетов

 \1/
 
Апошіх дзён шчымлівая любоў!..
На зайздрасць люду, выцвіламу свету.
Яна, як сонца, літары санету 
Спашле - шчасце! - дыяменты слоў!
Аж закране парашткі вякоў.
Бы рамантуе боскасцю планету,
Абсягі наталіць сухому лету,
Па восені - цеплынь верне радкоў,

Раструшчыць лёд на снежаньскім улонні,
І на Палессі і на Прынямонні
І там, дзе ўмярцвелыя лугі,

Вясной пральецца ветла ў далоні, -
Зашапацяць сады, бары, гоні.
І свет пазбавіцца сваёй тугі.



 \2/
 
І свет пазбавіцца сваёй тугі, -
Цяпер спазнаў каштоўнасці пакуты:
Шал, барвы - груды, путы, скруты.
(Дзе Апалон адзначыў крок нагі).
Здалёк гукалі чужыя берагі.
Былі распустай прывіды, атруты
Прадбачыў рэй, у мораку прыкуты...
(Дарунак лепшых саг найдарагі!).

Не тлумны абяру гуллівы бруд.
Альбо на цвердзі камяністых руд 
Ці разлятаюцца аскепкамі лугі?..

У чарадзействе выбітных прыблуд
Мяне не прышчапіў рабоў прысуд,
Бо Госпад падказаў: ё "багі"...



 \3/
 
Бо Госпад падказаў: ё "багі".
Пільнуе - ш т о, каб ацяжарыць крок,
Скуль вынікае пастка, сілок,
Наколькі той ці іншы да вагі...
Каго пакласці проста на стагі -
О! дасканала ведае Цмок.
Але марудзіць, важыцца знарок
(Ён першы: толькі не другі).

Ужо ўнік плёсік даўніх слёз.
Зярнё вядзе пад назвай "Лёс".
Няма - дзе? - ні выспы ні дубоў...

Я шлях ярчэй узнёс. Панёс.
У хвалях, зыркаў на жыццё нябёс.
Шукаў ад болю белых галубоў.



\4/

Шукаў ад болю белых галубоў -
Птушак таемных - Божага Казання.
Вачэй сышло засмелае Каханне,
Як адкрыццё, што абуджае кроў.
Лістотнікі нягеглыя двароў...
Ліст - трапеча! - на выпрабаванне.
Нямець, курэць ушчэнт - дазнанне.
Вар'яцтвы - роспачнасць вятроў

І - забыццё. Чакаў, нібы праклён,
Завей сцюдзёных мармуровы плён...
Раптам, прорва, аглушальны роў

Таго, хто сіні зненавідзіў лён,
Ссёк на пырск салодкі гнуткі клён, -
Рабіў цаўё: вяршыў, быў без слоў...



\5/

Рабіў цаўё. Вяршыў. Быў без слоў.
"Законнікі ў гэтым, усе прарокі".
Адказы атрымаў - выток глыбокі.
І ветрык - вянец чужых галоў...
Я шанаваў, чакаў адно. Буслоў?
Выбачайце, родныя затокі,
За Край Любовi - узвей далёкі.
Ён існасці заўжды высноў.

Руж уладарнiцтва. Джаліць асот.
Дыхне напоўніцу варажбіт-чарот.
Унікае. Вечным выйдзе. Чаргі 

Глыбіня - неруш лесу. Плот.
Ступакамі завоблачных шчадрот
Агмень скіруе праз пыл смугі...



\6/

Агмень скіруе праз пыл смугі.
Хто выракаўся вас? словы бяроз, -
Люстраванне бізуновых лоз?!
Вітаў дасюль з гарадской лузгі
Прамністы край... Вы, снягі,
Змецілі. Змястоўны россып. Рос.
Пустацелы ды бліскучы стос, -
З'яўленне красак казачнай дугі?!

Хлеб - надзея - адмысловы рух -
Бярэ адсюль усялякі зрух.
Той, хто цікуе, на мільгі,

Хвалюе ласку? Шыбы мух-лятух!
Крылом усохлых, сном мяжой задух. 
Спяць дзецьмі ў хмызняку тайгі?..

(урывак)