Можа сапра ды

Райніс  глядзеу; у вакно, вось дык жыццё не разгавецца. Мабыць не хацеу; ён абразіць Хельгу.Яна цяпер будзе супіцца на яго. Абпёклася ,бачыш, якая ганарліўка. У яго машына есць , грошы. Але тут грала больш самалюбства Райніса.І гэты ўлез толькі можно сказаць сябра знайшоў сабе, надыбаў. А ен мабыць зафанабэрыцца, будзе твар рабіць нібыто рыцар. Райніс сядзеў нейкі чырвоны ўсе намагаючыся закурыць, ну бог з імі пройдзе час загоіцца. Але ж колькі можна чакаць.
А Райніс і няўмеў чакаць.
     Абеля мяла падлогу на ўваходзе. Райніс цмыкнуў, што ты там трэш.
-Не ведаю, што табе так дрэнна , што жонка прыбірае...
-Ты, што у мяне прыборочная машына...
Чаго ты такі занепакоены.
-Думаю, пра наш сумесны адпачынак.
-Неяк нявесела думаешь.
- Я хачу каб мы сапраўды адпачылі...
Словы чапляліся, адзін за адно, і станавіліся нейкай гульнёй бяз сэнсу...
   Божухна як ты можаш сядзець ў гэтым піньжаку здымі яго, мабыць табе цяжка. Райніс паслухаўся, нібыто цяжар сумлення адышоў, ілі так яму хацелася думаць. А можа і праўда паехаць адпачыць.