белая тарелка

Не зайчик и не белка
Жила-была тарелка.
У одной очень радушной, умелой и заботливой хозяйки жила-была белая тарелка. Без неё не обходилось ни одно семейное торжество. Более того, она была востребована и на завтрак, и на обед, и на ужин.
 Однажды вместе со своей хозяйкой тарелка отправилась на зимний, праздничный бал. Тарелка  была в центре внимания. Она не только подавала вкуснейшие яства, но и восхищалась изящным слогом поэтов, бархатным голосом певцов, неповторимыми картинами и нежнейшими ажурными шарами – тонкой работой искусных мастеров. Её грациозная белая головка кружилась от блеска и ярких красок, разнообразия звуков и ароматов. И это неудивительно, ведь белая тарелка впервые была на таком роскошном балу. Статные золочёные бокалы с фруктово-ягодными соками и молочным мороженым, как бабочки порхали вокруг неё. И в эти прекрасные мгновенья ей казалось, что весь этот праздник именно для неё.
Но по окончании бала хозяйка почему-то не взяла её с собой. Сначала тарелка даже обрадовалась: «Ах, отдохну! Я ведь столько трудилась, к тому же завела здесь много новых знакомств!». И, сладко потянувшись, уснула на белоснежном полотенце.
Ей приснился бал. Самый высокий и статный бокал вновь и вновь приглашал её на танец и кружился вместе с ней в бесконечном вальсе.  За окном скрежетал своими ледяными зубами мороз, мела метель. А нашей тарелке всю зиму снился этот волшебный сон.
Но ближе к весне белая тарелка заскучала. И видя это, распорядительница бала – мудрейшая фея бросила клич о поиске её хозяйки. По всем телеграфам, социальным сетям, из уст в уста летело: «Ищем! Ищем хозяйку белой тарелки!». Шло время. Хозяйка не появлялась. И тогда одна очень романтичная фея написала стихотворение о белой тарелке.
Не зайчик и не белка.
Жила-была тарелка.
Всю зиму отдыхала
Весною заскучала.
По сочным апельсинам,
Приятелям старинным,
Зефиринкам-подружкам,
По сырникам и плюшкам.
Арбузам, ежевике,
Смородине, клубнике,
По красненькой малинке,
Вишнёвой нектаринке,
По дыне с виноградом,
Зелёным авокадо,
По яблокам и грушам –
Вкусняшкам самым лучшим!
По мёду и орехам,
По дому с детским смехом!
По Мире и Ульяше,
Молочной нежной каше,
По Саше и Серёже,
По Вам, конечно, тоже!...
И случилось чудо! Нашлась! Нашлась хозяйка белой тарелки! В спешке она действительно забыла свою любимую тарелку, а потом заболела коронавирусом и длительное время не могла за ней вернуться. Но пришёл апрель. Из дальних стран вернулись журавли и аисты, по пригоркам наперегонки побежали весёлые, звонкие ручейки. К хозяйке вернулись и утерянное здоровье , и забытая тарелка!
В честь этих прекрасных событий, хозяйка организовала праздничный обед и пригласила  детей со всей округи. И опять наша тарелка была в центре внимания, ведь именно на ней была подано главное блюдо дня – нежнейший молочный пудинг с изюмом.
А вечером, умытая ласковыми руками своей хозяйки, тарелка подумала: «В гостях, конечно, хорошо, но дома всё-таки лучше». И с этими мыслями сладко-сладко уснула.
P. S. В будущем нашу белую тарелку ждёт ещё много маленьких и больших, невероятных, но непременно счастливых путешествий и приключений.И я обязательно расскажу вам о них в следующий раз…
-------------------------------------------

                Не куфар, не люстэрка.
                Жыла-была талерка…

У адной вельмі гасціннай, умелай і клапатлівай гаспадыні жыла-была белая талерка. Без яе не абыходзілася ні адна сямейная ўрачыстасць. Больш таго, яна была запатрабавана і на сняданак, і на абед, і на вячэру.
 Аднойчы разам са сваёй гаспадыняй яна адправілася на зімовы, святочны баль. Талерка была ў цэнтры ўвагі. Яна не толькі падавала найсмачнейшыя стравы, але і захаплялася вытанчаным складам паэтаў, аксамітным голасам спевакоў, непаўторнымі карцінамі і неймаверна лёгкімі, ажурнымі шарамі - тонкай працай адмысловых майстроў. Яе грацыёзная белая галоўка кружылася ад бляску і яркіх фарбаў, разнастайнасці гукаў і водараў. І гэта нядзіўна, бо белая талерка ўпершыню была на такім раскошным балі. Статныя пазалочаныя куфлі(келіхі) з фруктова-ягаднымі сокамі і малочным марожаным, як матылькі пырхалі вакол яе. І ў гэтыя цудоўныя імгненні ёй здавалася, што ўсё гэта свята менавіта для яе.
 Але пасля заканчэння балю гаспадыня чамусьці не ўзяла яе з сабой. Спачатку талерка нават узрадавалася: «Ах, адпачну! Я ж столькі працавала, да таго ж завяла тут шмат новых знаёмстваў!». І, салодка пацягнуўшыся, заснула на беласнежным (бялюткім ручніку) ручнік. Ёй прысніўся баль. Самы высокі і статны келіх зноў і зноў запрашаў яе на танец і кружыўся разам з ёй у бясконцым вальсе. За акном скрыгатаў сваімі ледзянымі зубамі мароз, мяла завіруха. А нашай талерцы ўсю зіму сніўся гэты чароўны сон.
 Але бліжэй да вясны белая талерка засумавала. І бачачы гэта, распарадчыца балю - наймудрэйшая фея кінула кліч аб пошуку яе гаспадыні. Па ўсіх тэлеграфах, сацыяльных сетках, з вуснаў у вусны ляцела: «Шукаем! Шукаем гаспадыню белай талеркі!». Ішоў час. Гаспадыня не з'яўлялася. І тады адна вельмі рамантычная фея напісала верш пра белую талерку.
Не куфар, не люстэрка.
Жыла-была талерка.
Зімой адпачывала.
Вясной засумавала
Па яблыках і грушах,
Па фініках і плюшках,
Цукерачках «Кароўка»
Зэфірынках-сяброўках,
Па манга, мандарынах,
Заморскіх апельсінах
І нават па лімонах,
Насычана-зялёных,
Трапічных авакада,
Па гронках з вінаградам( Па гронках  вінаграда),
Па персіках, клубніцы,
Па сонечных суніцах,
Па вішні і чарэшні,
Па пудынгу, яечні,
Па мёду і арэхах,
Пакоях з звонкім смехам,
Малочнай смачнай кашы,
Па Міры і Ульяшы,
Па Сашу і Сярожу,
Па сырніках тварожных,
Прыгатаваных мамай
І па табе таксама!
 І здарыўся цуд! Знайшлася! Знайшлася гаспадыня белай талеркі! У спешцы яна сапраўды забылася сваю любімую талерку, а потым захварэла каранавірусам і працяглы час не магла за ёй вярнуцца. Але прыйшоў красавік. З далёкіх краін вярнуліся жураўлі і буслы, па ўзгорках навыперадкі пабеглі вясёлыя, звонкія ручайкі. Да гаспадыні вярнуліся і згубленае здароўе, і забытая талерка! У гонар гэтых цудоўных падзей, гаспадыня арганізавала святочны абед і запрасіла дзяцей з усёй акругі. І зноў наша талерка была ў цэнтры ўвагі, бо менавіта на ёй была пададзена галоўная страва дня - найсмачнейшы малочны пудынг з разынкамі. А ўвечары, умытая ласкавымі рукамі сваёй гаспадыні, талерка падумала: "У гасцях, вядома ж, добра, але дома ўсё-такі лепш". І з гэтымі думкамі салодка-салодка заснула.
 P. S. У будучым нашу белую талерку чакае яшчэ шмат маленькіх і вялікіх, незвычайных, але абавязкова шчаслівых падарожжаў і прыгод. І я абавязкова раскажу вам пра іх  наступным разам…


Рецензии