Не крытыкуй...

Не крытыкуй, што верш не дасканалы:
Не ў тэме сёння рамантызм і драматызм...
Пяшчоты пахам ружа абдымала
Гарчынь самоты палыну ля прызб,

Пакінутай даўно чужой будовы,
Дзе і знайшоў прытулак той палын.
Якім гаючым водар здаўся новы!
Як воблачкам хінулася ружовым
Пахучая, хвалюючая плынь!

Суседкаю – пякучая крапіва –
Ні слова з ёй: ёй толькі б укалоць...
І цьмянай хмарай лёсу перспектыва,
І нахіляў ніжэй палын чало.

Гарэла ў садзе прамяніста ружа,
Трымцеў пялёсткаў у паветры рой:
Як вытанчаны божых кветак душы –
(А ў нашых – і калючасці, і сцюжы) –
Душой адчула палыну настрой.

Не крытыкуй: не кожны бачыў знешне,
Як уздымаў вышэй ён галаву,
І ачуняў! Тугі сваёй няўсцешнай
Сівы строс попел ранкам у траву.

І акрыяў! Узняўшы стромка плечы,
Салодка-горычным настоем быў той дух.
Паплыў ружова-палыновы вечар
Непрадказальна-дзіўнае сустрэчы...
Вось Хто нязлучнае злучае двух?!.

27.06.2023   Ядвіга Доўнар-Кур'яновіч

"самота"(бел.) – "грусть", "одиночество"(рус.)
"прызба"(бел.) – "завалинка", "фундамент"(рус.)