Сіратліва калышучыся ў поле кветкі сумавалі,
Не задаўся ўвогуле дзень, абяцаючы хмурны настрой,
Жыццёвыя каціліся і перакочваліся хвалі,
И сумны шэпт разносіўся над прыглушанай зямлёй,
Но ледзь на цёмным небе сонейка прыветліва міргнула,
Адразу жа узнялі ўсе расліны свае твары ў неба, дагары,
У яркі і ласкавы вобраз краю цёплымі праменямі акунула,
Заспявалі птушкі, даносячы здалёку свае звонкія галасы,
Ізноў наладзілася светлае колеру прывабнасці надвор'е,
Ад лета ўскліканні грудай накінуліся, задурыўшы галаву,
І вабіць вока тыя сцяжынкі, прасякнутыя і лес, і поле,
Здаецца, поўнымі грудзьмі ледзь дыхаю, так удзячна аджыву.
Сонейка
© Copyright: Игорь Ананьев 2, 2023
Свидетельство о публикации №123062704179
Свидетельство о публикации №123062704179
Рецензии