Мо, товдi мынэ ек нас быда?

Мы кломнемы рыбочку ловылы.
А дэ хто і гостамы – штырхіть!
А вона ж була такая дывна –
На jіjі ны міг я надывыць.

Всэ, шо ворушылось, шкодував я.
Ек і діты, мусыть, всі малы.
Бо, бы знав, шо то душе жывая.
Да дорослы пудбывалы: jды!..

Jды забыj мні курку або гуску!
Вэпрыка    шмалылы – я втыкав.
А в сылі ж і барана помучать,
Да j тылетко гыньшыj раз «ах-ах».

Господі міj мылыj, ек жэ гэто
Мы кадлошым тэ, шо хаj жыло б? –
Думав я. І становывсь поэтом:
Лёкотів аж, шо у людюх – чорт.

Бо воны однэ одного пірать,
Травлять самогонкыё, віном.
Бы j ныма в jіх до душі і діла,
До того, ек ожывэм потом!

«Надымося жыткы шэ мы новэj» –
Хтось у цэрквы бы ж чытае нам.
Да j «Хрыстос воскрэс» – усі говорым.
Да ны поjмым а ны ек Пысань!

Ек жэ будыш жыты ты, убіjца,
Колы Біг Сказав: шо сіяв – на?
Значыть, і тыбэ дэсь хтось прыріжэ,
Ек ты, друг, прырізав кабана?

Чы о так, в заложнікы захоплять,
Бы в Дубровцы тэjі, у Москві.
Бо колысь когось загнав ты, хлопчэ,
І душыв чы чым труjів в рыці.

Бо чы плюе хто у свіj колодяз –
Кажуть, розвыдуцця там пьявкы.
Да j хвороба раптом чы ны схопыть.
А чого? З якэjі ж, га, быды?

Наламалы дров – а посля плачым.
Чы шэ j сповыдатысь быжымо.
– Отпускаю я грыхы! – гнусавыть
Піп, шо вчора сам глушыв ны морс.

Эх, а на душі – всэ тоj жэ камынь,
Шо ты кынув зрабала в когось!
А мы енчым, шо нас астма давыть
Чы трыщыть, бы од удару, лоб.

Дожылыся: вжэ jідеть нас куры!
«Грып пташыныj», плачуть, напада.
Ну, а скількы ж можня jіхны душы
С хрінём да з горчыцё гам да гам?

Быз прычыны чы шо, брат,бувае?
Ек жэ рады даты вам усім,
Колы Бога у душі нымае,
Колы всімы правыть некыj псіх?

Чы поможуть вам якы таблеткы,
Ек вытэ, бы півны на курэj,
Скачытэ, шоб душу дэ однеты.
Не, шоб душу до душі прыклеj!

То жывімо ж, ек душа у душу!
Гэтак но і высычыш Огонь,
Шо попалыть всэ твое ныдужжэ,
Всэ нызнанне j дьябла самого!

Бо Хрыстос ловыв но гэтку «рыбу».
І учыніків своjіх так звав.
– Рыбонька! – одын однэ поклычмо.
Мо, товді мынэ ек нас быда.

Оно гэтак «заколімо – j jіжмо».
Ек Пытра Господь і Прызывав.
Но товді мы матымо надію,
Шо воскрэснэ наша шэ душа!

Бо ны тіло ожывэ чырвывэ,
А но дух, шо вечныj. Він – Хрыстос.
І нымае ныякого дыва,
Шо Хрыстів бы «много» розвылось.

Погукаjтэ – можэ j ваш знаjдэцця.
Охалючтэ душу но свою!
Він но Жыныхом тым і зовэцця.
Ны гасы ж хоть Лемпу, дыкыj вьюн!

Чы нам мало дав Высокыj ззісты:
Круп да травэj, мэду да голіj…
Чы так добрэ повзаты в «Егіпты» –
В рабствы тіла? То дывысь, хворіj!..

Мыньськ,1. 5. 2007, на кухні



 


Рецензии