Як я люблю, о друг залётны,
Назіраць, калі
Твой стан скуры цёмналётны
Зоркай у далі.
Па валасах тваіх смалістых,
Чорных і густых,
Па марах пекных квятністых,
Хвалях іх жывых,
Як ветрам раніцы абуджаны
Прывід карабля,
Сыходжу душою прымаруджанай
Уяўляючы, дзе зямля.
Вачам тваім не ў думкі разлітых
Явай не гарэць,
Ё два люстэркі, на якіх спавіты
Золата і медзь.
Калі міхцішся ты аголеная
Мерным ступаком,
Падаецца, змяя спатоленая
Танчыць хараством.
І галава маладая, лянотай
Поўніцца да дна,
Мне рух нагадвае ўпотай
Падлеткавага слана.
Цела адвольна выдумляе
Гойданне караблёў,
Калі іх хвалямі шпурляе
Ніжэй сваіх краёў.
А калі вільга губ каханых
Кранаецца зубоў,
Як водамі рэк, набрынялых
Снегам ледавікоў,
Тады душа мая набывае
Даўняе віно,
І неба зорнае сплывае
У сэрца мне на дно.
(1821~1867)
Шарль Бодлер. Танцующая змея
© Copyright: Виктор Шатило, 2023
Свидетельство о публикации №123041003956
Свидетельство о публикации №123041003956
Рецензии