Месяц туга вярэдзіла сэрца,
месяц яна мне шаптала вершы пра…
не
падзеленай
кахання?!
А якая, мой даўні дружа,
патрэбна нам была б яшчэ –
мы павязаныя былі,
Аб, як мы павязаныя былі тады…
І
вядома ж…
Таемнае нешта,
незразумела чароўнае нешта,
трэба нам было тады –
каб толькі ў душы –
каб нідзе-ніколі-нікому,
а табе?!
Нават пад катаваннем я не прызнаўся б у тым, што…
А ў чым?!
...Сэрца ўрвалося -
я адчуваў,
ўсёй істотай сваёй
я адчуваў,
што пад той жа месяцам і ты…
Ты так не хацела каханне
падзяляць…
АЛЕ ВОЧЫ...
ВЫДАВАЛІ!!!
Месяцам
стаў
рагатым,
бадзёрым,
распусным
наш Месяц…
Я знайшоў
цела ўзаемнасць з другою –
без мінуўшчыны я жыў –
так бяссільна,
так ціхамірна…
Але!!!
УВЕСНУ...
У ПОЎНЮ!!!
Выць не магу, засмяюць,
а запіць - заштурхаюць у кутузку…
І я,
маюся
кожнай вясной,
у поўню.
аб…
ня…
падзеленай,
АДЗІНАЙ У ЖЫЦЦІ,
мары.
Месяц туга вярэдзiла сэрца
© Copyright: Ицхак Скородинский, 2023
Свидетельство о публикации №123032505774
Свидетельство о публикации №123032505774
Рецензии