Я да сэрца твайго пракладаў доўгі шлях:
Слухаў песні лугоў і губляўся ў палях.
Па дарогах Айчыны натхнёны ішоў --
Не сустрэў што шукаў: не спаткаў, не знайшоў.
Не на лузе, не ў полі, а ў Храме святым
Напаткаў свой агонь і адчуў той матыў,
Што душою маёй кіраваў шмат гадоў
І квітнеў таямнічасцю белых садоў.
Ты малітвамі боскага храма жывеш.
Ты шапочаш мне іх, бы жыццёвы свой верш.
Як цябе не кахаць, калі думак спакой
З гэтым вершам плыве, бы туман над ракой.
Як цябе не кахаць, калі шчыры пагляд
Пашырае надзеі маёй далягляд?
Калі словы твае, бы малітва ў цішы,
Вырываюць каменне з глыбіняў душы.
Каханай
© Copyright: Валерий Познякевич, 2023
Свидетельство о публикации №123021409842
Свидетельство о публикации №123021409842
Рецензии