Максiм Багдановiч. Раманс Зорка Венера...

Калi заблiшчыць гэта зорка -
самая цудоўная, самая далёкая -
скажыце ёй,
што ёй належыць маё каханне,
о, апошнiя з чалавечага роду!

Сюлi Прудом


­­Зорка Венера ўзышла над зямлёю,
Светлыя згадкі з сабой прывяла...
Помніш, калі я спаткаўся з табою,
Зорка Венера ўзышла.

З гэтай пары я пачаў углядацца
Ў неба начное і зорку шукаў.
Ціхім каханнем к табе разгарацца
З гэтай пары я пачаў.

Але расстацца нам час наступае;
Пэўна, ўжо доля такая у нас.
Моцна кахаў я цябе, дарагая,
Але расстацца нам час.

Буду ў далёкім краю я нудзіцца,
У сэрцы любоў затаіўшы сваю;
Кожную ночку на зорку дзівіцца
Буду ў далёкім краю.

Глянь іншы раз на яе, — у расстанні
Там з ёй зліём мы пагляды свае...
Каб хоць на міг уваскрэсла каханне,
Глянь іншы раз на яе...

1912

Перевод с белорусского языка на русский Аве Маковки:

Максим Богданович
Романс (Звезда Венера)

Когда заблестит эта звезда -
самая чудесная, самая далёкая -
скажите ей,
что ей принадлежит моя любовь,
о, последние из человеческого рода!

Сюлли Прюдом


Венера-звезда поднялась над землёю,
Далёкого прошлого свет пролила...
Ты помнишь, когда повстречался с тобою,
Венера-звезда взошла.

Смотрел я с поры этой в звёздное небо,
Искал лишь одну среди них - как тебя.
Любовь разгорается так незаметно...
Так тихо горел и я.

Но вот и расстаться нам миг наступает;
Такая уж, верно, судьба на двоих.
Любил я так сильно тебя, дорогая,
Но неизбежен тот миг.

В далёком краю, знаю, буду томиться,
Любовь потаённую в сердце храня;
И каждую ночку, не в силах смириться,
Мне в небе искать тебя.

Прошу об одном: иногда в расставаньи
На нашу Венеру взгляни, как и я...
Пускай хоть на миг, вопреки расстоянью,
Воскреснет любви звезда...


Рецензии