Як толькi жнiвень адыходзiць

Як толькі жнівень адыходзіць
І клін ствараюць жаўрукі,
Душа зямлі спатканняў просіць
І ззяе сонцам ля ракі!

У глыбіні яе таемна
Гучыць анёла дзіўны спеў.
І сэрцам, сэрцам так прыемна
Пачуць духоўны той напеў.

Але - захопіць зноў спакуса...
І будзе шэрасць ясных дзён.
І стане зноў жыццё прымусам. -
Адкуль і слых, і зрок жадзён!..


Рецензии