Радком халодным прытыкнуся,
Каб зноў сагрэць душу чужую.
Прашу, жыву, ізноў малюся,
Сваё цяпло "чужых" я чую.
Адзін з іх цёпла дакранецца,
Ды ненаўмысна, мімаходзь,
Упершыню мне усьміхнецца,
Няёмка так:"Прабач, праходзь?".
Куды ты, мне так незнаёмы?
Пастой, пазыч крыху цяпла!
Ты мне нясі яго дадому,
Каб там Яна адчуць змагла...
Бо дома крыўда сьпіць на льдзіне
І ў снах сваіх мяне кляне,
Што здрадзіў некалі адзінай,
На самай справе, а не ў сьне...
Далёкiя i блiзкiя
© Copyright: Николай Карташевич, 2023
Свидетельство о публикации №123010800891
Свидетельство о публикации №123010800891
Рецензии