На ростанях Любовi - 27-

Виктор Шатило
Не пакідай, дар, турбуй душу.
Луг - сцюжны - шэрань яшчэ точыць
І немы дых холаду сурочыць
Тым, што прайшоў зім мяжу...
       Аўрора спіць. Поўня праз раллю.
       Шпіль завостраны. Крыж. Тут пільна.
       Успомніў ранкам, як высока... Вільня:
       Містэрыі ахопяць - прывідаў лаўлю...
Мяце ў твар. Сняжыца. Мора слёз.
Цярэбіць дым узвей; за драму
Вачэй зімы іду ў шкляную Браму.
Цяпер адолеў Браму навырост...
       Снягі, бы голаснасць, - сілкі, сілкі.
       Віхру космы, юшкі не яднае
       Ляск гурб гарбаты, - стырно азнае.
       Спыніць спрабуе кроў дотык рукі...
Не. Гурбы. Не. Дранцвіць душу? -
Архітэктуру музыкі - насалоду?
Ліст лаўра акрэсліць пашаноту!
Віно вады дадасць гладышу...
       Ірве завеі гул дратоў, слупоў.
       Нястомны пошчак. Радасць. Правіна.
       Шыбую ў квет, дзе зноўку: Вільня.
       Дзвюх руж - суцэльных - дыхае Любоў!..


© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122122703886
Список читателей / Версия для печати / Разместить анонс / Заявить о нарушении
Другие произведения автора Виктор Шатило
Рецензии
Написать рецензию
Другие произведения автора Виктор Шатило