На ростанях Любовi - 24 -

Мая каханая! Кахай. І - даруй.
Лёс зямны - дарадца спадзявання.
Нашых сэрцаў дотык мілавання.
На расстанні - промнем шпацыруй...
       Любоў - пчала... Так! не быць тлёй.
       Уладары зямлян, з я м л ё й скрапілі
       Калчан і лучніка, каб любілі,
       А не зазналі таемнасці сваёй!..
І бурыцца, праз век, вясна.
Прасцяг наноў - уніклае красаванне.
Здабыткі ведаў - вынікі кахання.
Няма? - дзікунства скрозь, скруха, мана...
       З'яві, развітаннем, срэбны звон!..
       Абапал жоўкне. Квецень. Пад галінкай.
       Узімку першазвоннасць б'е ільдзінкай.
       А лету кроплі - восень?! - сон?..
Мне радасць зноўку у табе!
Вясёлы рух гурб, двор трубою...
У кветніках мурожнасць; не сяўбою
Бур'ян зямлі буяніць - ля цябе?!
       Лёс векавечны. Перад ім
       Зло. Дабуры, - свет ліхадзея.
       Стае любві тваёй, маёй, - падзея!!!
       На побыце шыкоўным, дарагім.